Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Μιχάλη τώρα που έφυγες δε γίναμε φτωχότεροι. Ορφανέψαμε.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μίλησε την 1-12-1994
στο βιβλιοπωλείο μας με θέμα
"Ιδιωτικός πλούτος και δημόσια φτώχεια στη σύγχρονη Ελλάδα"
.
Η απώλεια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη- στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία – είναι απ’ αυτές που δε μπορεί να ξεπεραστεί με τις συνήθεις εκφράσεις και λόγια παρηγορίας που αποδίδουν τιμή και προσπαθούν να αξιοποιήσουν δημιουργικά το αίσθημα θλίψης. Με το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη δε γίναμε απλά φτωχότεροι αλλά στην κυριολεξία ορφανέψαμε.
Ο Μ. Π. ήταν μια σπάνια, μοναδική τολμώ να πω προσωπικότητα που με την αγωνιστική παρουσία και τη δημοκρατική του κουλτούρα κοσμούσε όχι μόνο το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς αλλά της πολιτικής γενικότερα. Το ήθος, η συνέπεια, η ευθύτητα του χαρακτήρα του σε συνδυασμό με την πλούσια σε γνώσεις και εμπειρίες πολιτική του σκέψη που συνεχώς ανανεωνόταν άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο δύσβατο δρόμο της κατανόησης των προβλημάτων και της συμπόρευσης της Ελληνικής με τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά και τις δυνάμεις της οικολογίας.
Ο Μ. Π. απορρίπτοντας τη λογική του ασπρόμαυρου στην εσωκομματική ιδεολογική διαπάλη και προβάλλοντας τη σύνθεση και την πολυχρωμία των απόψεων, ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε και σεβόταν περισσότερο απ’ όλους την πλειοψηφούσα άποψη, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο για τη δημιουργία και καταστατική κατοχύρωση των τάσεων – ένα σχήμα προχωρημένο κάποιες δεκαετίες της ελληνικής πραγματικότητας γι αυτό και ακατανόητο από τους περισσότερους.
Ο Μ.Π. δε κρύφτηκε ποτέ πίσω από σκοπιμότητες και η «αιρετική του» φωνή πάντα με τον ενθουσιασμό του μπροστάρη και την επεξεργασία του οξυδερκούς πολιτικού, ήταν το βάλσαμο στα ξύλινα λόγια των κομματικών συνεδρίων αλλά και η κολυμπήθρα της εξιλέωσης για όλους εμάς που με το καθολικό χειροκρότημα και την αποθέωση στο τέλος των ομιλιών του λες και ζητούσαμε συγγνώμη που δε βλέπαμε τόσο μπροστά όπως εκείνος , που προτιμούσαμε λύσεις πιο συντηρητικές θεωρώντας τες - τρομάρα μας – περισσότερο βιώσιμες.
Μιχάλη, έφυγες τη πιο δύσκολη περίοδο. Σε μια εποχή που τα λόγια του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού αποκτούν όλο και πιο επίκαιρη σημασία

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

Μιχάλη Παπαγιαννάκη, όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε, σ’ αυτό το άγριο μέλλον που έρχεται θα σε θυμόμαστε, και τα οράματά σου, ίσως γίνουν κοινά οράματα μιας Ευρωπαϊκής πλειοψηφίας κι ενός πανευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Με τον τρόπο μας θα παλέψουμε γι αυτό.


Μιχάλη ευγνωμονώ την τύχη που συναντηθήκαμε.
Ώρα σου καλή.
Νίκος Λαμπρόπουλος

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε γεννηθεί στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941. Σπούδασε νομικά, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 2, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσέ και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελιέ.
Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Αντί, την Αυγή και τον Πολίτη.
Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ, καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της.
Εντάχθηκε στον Συνασπισμό, έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του, καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του.
Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β' Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.

1 σχόλιο:

μαριάννα είπε...

Εχτές επάσκιζα να βρω

Εχτές επάσκιζα να βρω
τρόπο να κλέψω από το Δράκο,
για σε τ’ αθάνατο νερό,
για σε που πας να μπεις στο λάκκο.

Και τώρα ψάχνω για να βρω
λόγια να πω ένα μοιρολόι
απ’ τον καημό μου πιο πικρό
και πιο πικρό κι’ απ’ την αλόη.

Φώτης Αγγουλές

Θα τον θυμόμαστε πάντα όπως του αξίζει...